Ensemble Correspondances: MEMBRA JESU NOSTRI

To, że możemy dzisiaj słuchać Membra Jesu Nostri Buxtehudego, zawdzięczamy szczęśliwemu zbiegowi okoliczności i oddanemu miłośnikowi jego talentu w osobie szwedzkiego kapelmistrza Gustafa Dübena. Panowie prawdopodobnie nigdy się nie spotkali, choć żywo ze sobą korespondowali. Mieszkający w Lubece Buxtehude przesyłał do Sztokholmu odpisy swoich kompozycji lub materiały do ich skopiowania. Być może niektóre z nich powstawały na specjalne zamówienie Dübena – tak jak zadedykowane mu Membra Jesu nostri. Wyłącznie dzięki jego staraniom ocalała spora część dorobku Buxtehudego. W Lubece nie zachowało się prawie nic – przetrwały za to szwedzkie kopie. Membra Jesu nostri to skomponowany w 1680 roku cykl siedmiu niedługich kantat z łacińskimi tekstami. Łączący kolejne ogniwa temat – kontemplacja części ciała ukrzyżowanego Chrystusa: kolejno stóp, kolan, dłoni, boków, piersi, serca i twarzy – sprawia, że traktuje się je niekiedy jako prawzór luterańskiego oratorium. Innym twórcą, który położył podwaliny pod powstanie tej formy, był Heinrich Schütz. W Da Jesus an dem Kreuze stund (1645) umuzycznił siedem ostatnich słów Jezusa na krzyżu. Tutaj, w przeciwieństwie do swoich ascetycznych pasji utrzymanych w archaicznej konwencji a cappella, połączył nowoczesny, zapożyczony z włoskiej opery recytatyw z chorałem luterańskim – czyli stworzył schemat, na którym za sto lat Johann Sebastian Bach oprze swoje nieśmiertelne kantaty, oratoria i pasje.

Wykonawcy:

Ensemble Correspondances

Sébastien Daucé – dyrygent, klawesyn, dyrektor artystyczny

Program:

Dietrich Buxtehude (1637–1707)

Membra Jesu nostri (kantaty I–IV)

I. Ad pedes

II. Ad genua

III. Ad manus

IV. Ad latus

Heinrich Schütz (1585–1672)

Da Jesus an dem Kreuze stund

I. Introitus

II. Symphonia

III. Die sieben Worte Jesu

IV. Symphonia

V. Conclusio

Dietrich Buxtehude

Mit Fried und Freud ich fahr dahin

Dietrich Buxtehude (1637–1707)

Membra Jesu nostri (kantaty V–VII)

V. Ad pectus

VI. Ad cor

VII. Ad faciem