Le Poème Harmonique: STABAT MATER

Aż do czasów rewolucji francuskiej wykonywano ją podczas słynnych paryskich concerts spirituels, przez cały XIX wiek obecna była też zarówno w komentarzach znawców, jak i w obiegu koncertowym. Później nastąpił powrót do źródeł – a te najpełniej zgłębił Vincent Dumestre ze swoim zespołem Le Poème Harmonique. Poza instrumentarium i technikami gry z epoki postanowił zrekonstruować kontekst pierwszych neapolitańskich wykonań Stabat Mater. Były one jak najodleglejsze od tych, których zwykle słuchamy w komfortowych warunkach sali koncertowej. Stanowiły część jednej z charakterystycznych dla Neapolu wielkich procesji religijnych – tej organizowanej z okazji święta Siedmiu Boleści Najświętszej Maryi Panny przypadającego wówczas na piątek przed Niedzielą Palmową. Odbywała się ona w niezwykle gwarnej atmosferze miasta przy udziale mas wiernych. Utwór Pergolesiego wplatano pomiędzy śpiewane przez bractwa prostsze, chóralne opracowania Stabat Mater oraz – co dla nas dzisiaj w tym kontekście raczej nieoczekiwane – ludowe tarantelle.

Wykonawcy:

Rachel Redmond – sopran

Victoire Bunel – mezzo-sopran

Serge Goubioud, Hugues Primard – tenor

Emmanuel Vistorky – baryton

Le Poème Harmonique

Vincent Dumestre – dyrygent, dyrektor artystyczny

Program:

Stabat Mater

intonacja

Mo’ è benuto il Giovedì santu (anonim)

tarantella

Stabat Mater

(Manuscrit de Monopoli)

Francesco Durante (1684–1755)

Concerto per quartetto f-moll nr 1 (

wybrane części nienaruszające przestrzeni sacrum)

I. Un poco allegro

II. Allegro

III. Andante

IV. Amoroso

V. Allegro

Stabat Mater

(Manuscrit d’Ostuni)

Giovanni Battista Pergolesi (1710–1736)

Stabat Mater

I. Stabat Mater dolorosa

II. Cujus animam gementem

III. O quam tristis et afflicta

IV. Quæ mœrebat et dolebat

V. Quis est homo

VI. Vidit suum dulcem natum

VII. Eja Mater, fons amoris

VIII. Fac, ut ardeat cor meum

IX. Sancta Mater, istud agas

X. Fac, ut portem Christi mortem

XI. Inflammatus et accensus

XII. Quando corpus morietur