Leandro Marziottee

Kontratenor. Zdobywca pierwszej nagrody na międzynarodowym konkursie Göttingen Händel Competition (2014) jako solista (wraz z zespołem Radio Antiqua). Finalista pierwszego międzynarodowego konkursu kontratenorów w Lugano (2011).

Jesst absolwentem śpiewu barokowego w Koninklijk Conservatorium (Konserwatorium Królewskie) w Hadze, ma także dyplom licencjata Konserwatorium w Strasburgu. Nad rozwojem jego talentu czuwali m.in. Michael Chance, Peter Kooij, Jill Feldman, Rita Dams, Françoise Kubler, Martin Gester i Michèle Ledroit.

 

Leandro występuje regularnie jako solista z grupami: Cappella Mediterranea (dyr. Leonardo García Alarcón), Le Poème Harmonique (dyr. Vincent Dumestre), Ricercar Consort (dyr. Philippe Pierlot), Ensemble Elyma (dyr. Gabriel Garrido), Scherzi Musicali (dyr. Nicolas Achten), Le Concert Étranger (dyr. Itay Jedlin), Stuttgarter Barockorchester (dyr. Jörg Halubek) i Ensemble Caprice (dyr. Matthias Maute).

 

Wystąpił w wielu produkcjach operowych: Orfeo ed Euridice (w roli Orfeusza) Christopha Willibalda Glucka; Serse (Arsamene), Orlando (rola tytułowa), Agrippina (Otton), Jephtha (Hamor), Deborah (Barak), Rodrigo (Fernando) George’a Friderica Handla; Dydonie i Eneaszu (Czarodziejka) Henry’ego Purcella; Orfeo (Pasterz i Nadzieja) Claudia Monteverdiego i Śnie nocy letniej (Oberon) Benjamina Brittena.

 

Wraz z chórem Musicus Köln pod kierownictwem Christopha Speringa nagrał dla wytwórni Harmonia Mundi kantaty Jana Sebastiana Bacha. Wystąpił w tytułowej roli w światowej premierze opery Flavio Crispo Johanna Davida Heinichena z towarzyszeniem Stuttgarter Barockorchester. We Włoszech nagrał dla wytwórni Arcana solową płytę w niepublikowanymi wcześniej neapolitańskimi kantatami barokowymi. Jego głos usłyszymy również m.in. w operze Rodrigo Handla pod kierownictwem Laurence’a Cummingsa.

 

Występował na scenach całego świata, m.in. w Ameryce Południowej (Teatro Colón w Buenos Aires, Theatro Municipal do Rio de Janeiro, Teatro Solís w Montevideo, Auditorio Mario Laserna w Bogocie), Ameryce Północnej (Anfiteatro Simón Bolivar w Meksyku, Maison Symphonique de Montréal) i Europie (Maison de la Radio w Paryżu, Kaplicy Królewskiej w Wersalu, Victoria Hall w Genewie, Concertgebouw w Brugii, BOZAR w Brukseli, De Doelen w Rotterdamie, Kölner Philharmonie czy Centrium Kongresowe ICE Kraków) oraz w teatrach operowych (m.in. w Tours, Dijon, Liège, Magdeburgu, Oldenburgu, Halle i Göttingen).