Pierre Hantaï

Pierre Hantaï urodził się w 1964 roku w rodzinie blisko związanej ze sztuką, w której sztuka zajmowała ważne miejsce. Jako dziecko był zafascynowany malarstwem, ale to spotkanie z muzyką Bacha wskazało mu ścieżkę, która miała stać się jego własną.

Głęboki wpływ wywarły na niego klawesynowe nagrania Gustava Leonhardta. Pierwsze kroki w muzyce stawiał w wieku 10 lat: początkowo sam uczył się gry i poznawał repertuar, który go zafascynował, ćwicząc na małym szpinecie oraz muzykując kameralnie ze swoimi braćmi, Markiem i Jérôme’em. Następnie pobierał lekcje u amerykańskiego klawesynisty Arthura Haasa, a następnie na zaproszenie Gustava Leonhardta przeniósł się na dwa lata do Amsterdamu, gdzie u swego pierwszego idola pobierał prywatne lekcje. Nigdy nie wstąpił do konserwatorium – indywidualną pracę łączył z radami i wskazówkami wielkich mistrzów. Od najmłodszych lat grał z czołowymi postaciami świata muzyki dawnej, w tym z samym Gustavem Leonhardtem, braćmi Kuijken, Philippe’em Herreweghem i Jordim Savallem. 

W tym samym czasie wraz z braćmi i przyjaciółmi, wśród których byli Hugo Reyne, Sébastien Marq, Marc Minkowski, François Fernandez, Ageet Zweistra i Philippe Pierlot, założył zespół Lous Landes Consort, który zdobył pierwszą nagrodę na konkursie muzyki kameralnej w Brugii, oraz zespół Concert Français, który z czasem przekształcił się w orkiestrę kameralną. 

Artysta zwrócił na siebie uwagę szerokiej publiczności w 1993 roku nagraniem Wariacji Goldbergowskich Bacha, które otrzymało liczne wyróżnienia, w tym Gramophone Award, i zapewniło mu zaproszenia na koncerty na całym świecie. Wykonywał i nagrywał wiele utworów z repertuaru elżbietańskiego (m.in. Bull, Byrd, Farnaby), Bacha i Couperina. Obecnie pracuje nad rejestracją dzieł Domenica Scarlattiego – Hantaï uchodzi obecnie za jednego z czołowych interpretatorów jego muzyki. Wciąż chętnie występuje z przyjaciółmi muzykami: Jordim Savallem, flecistą Hugo Reyne’em, skrzypaczką Amandine Beyer, swoimi braćmi i innymi klawesynistami: Skipem Sempé, Olivierem Fortinem, Maude Gratton i Aapo Häkkinenem. 

Zapraszany jest często do dyrygowania różnymi orkiestrami kameralnymi i prowadzenia kursów mistrzowskich w wielu krajach, najczęściej jednak koncertuje jako solista. W nadchodzącym roku wystąpi we Francji, Hiszpanii, Portugalii, Włoszech, Holandii, Wielkiej Brytanii, Estonii, Japonii, Chinach i na Tajwanie 

Gdy wychodzi na scenę, stara się nawiązać do tego, co od zawsze było obecne w przenikaniu się kultur muzycznych, ale co stopniowo utraciliśmy we współczesnym uprawianiu tzw. „muzyki „klasycznej”: ducha wspólnoty i radości z nieoczekiwanego odkrywania muzyki na nowo – zarówno dla publiczności, jak i dla siebie.