Graindelavoix

Założony w 1999 roku Graindelavoix jest zespołem muzyczno-artystycznym z siedzibą w Antwerpii. Kierowany przez założyciela i dyrektora Björna Schmelzera, oferuje współczesną i krytyczną interpretację przede wszystkim historycznych repertuarów wokalnych.

Artystyczny urok zespołu, charakterystyczne brzmienie, plastyczny styl wykonania i rygorystyczne programowanie – całość przepojona niezwykłym duchem – sprawiają, że jest on zarówno wyjątkowy, jak i trudny do umiejscowienia w obecnym pejzażu artystycznym. Krytyczne podejście do dawnych repertuarów – ich wymiaru estetycznego i politycznego, ich zagubienia i wyobcowania –prowadzi często do kontrowersyjnych przedstawień, w których publiczność jest nie tylko wystawiana na próbę, ale także współwinna.

 

Oprócz wokalistów i instrumentalistów stanowiących stały skład zespołu, Graindelavoix regularnie współpracuje z innymi muzykami, artystami wizualnymi, tancerzami czy twórcami teatralnymi. Partnerskie projekty to m.in. Cesena (2011) z zespołem tanecznym Rosas Anne Teresy De Keersmaeker; Maastricht Cryptonomies (2014), z Manuelem Motą i Margaridą Garcią, oraz Epitaphs of Afterwardsness (2022) z pianistą Janem Michielsem.

 

W ciągu ostatniej dekady zaangażowali się także w programy dotyczące sufizmu śródziemnomorskiego (wraz z Hassanem Boufousem i kobiecymi głoami z Chefchaouen) oraz śpiewu bizantyjskiego (Adrian Sîrbu).

 

Ich kolejne programy obejmowały teksty Samuela Becketta – And Underneath the Everstanding Arms o bezsenności – oraz specjalne występy w plenerze, takie jak czterogodzinny maraton Gesualdo Tenebrae.Graindelavoix i Schmelzer nakręcili trzy niezależne filmy fabularne, z których Ossuaires (2012) i Outlandish (2016) prezentowane są w formie pokazów ze ścieżką dźwiękową graną na żywo. Mockument Van Eyck Diagrams (2021) to krytyczna refleksja na temat malarza Jana van Eycka, badań nad historią sztuki i współczesnym marketingiem kultury. Film pokazywano w Gandawie (De Bijloke), Hanowerze (Kunstfestspiele Herrenhausen), Utrechcie (Festiwal Muzyki Dawnej), Antwerpii (De Cinema) i Warszawie (Nowe Epifanie). Dalsze projekty obejmują wystawy (Time Regained), projekty wydawnicze i portale kulturalne (darkvaneyck.com). W latach 2014–2019 Graindelavoix odbyła pięcioletnią rezydenturę fundacji Royaumont pod Paryżem, przygotowując nowe dzieła, koncerty i kursy mistrzowskie. Zespół koncertuje obecnie na całym świecie, występując na najważniejszych scenach muzyki dawnej i klasycznej, a także na festiwalach sztuki współczesnej.Wytwórnia Glossa, dla której Graindelavoix nagrał od 2004 roku 17 płyt (ukazały się także inne publikacje o hybrydowym chraktarze), co roku wydaje nową płytę zespołu, której producentem jest inżynier dźwięku Alex Fostier. Każde nagranie oferuje nowe wrażenia dźwiękowe lub interpretację repertuaru muzycznego. Potrójna płyta CD z Tenebrae Responsoria (2020) Gesualdo została uznana przez krytyków za nagranie wzorcowe, a Josquin The Undead zyskał sobie sławę najoryginalniejszej produkcji „Roku Josquina” (2021), zdobywając kilka nagród. Obie płyty otrzymały prestiżową nagrodę belgijskiej prasy muzycznej Caecilia, a Josquin The Undead dodatkowo także nagrodę Preis der deutschen Schallplattenkritik 2022.W 2012 roku nakładem EMI/Warner wyszedł album CD Muntagna Nera – efekt społeczno-kulturalnego projektu /CD Muntagna Nera – czyli próba odrodzenia tzw. „coalmine bluesa” z niderlandzkiej Limburgii.Zespół, który otrzymuje wsparcie finansowe od Wspólnoty Flamandzkiej, jest obecnie rezydentem Muziekcentrum De Bijloke w Gandawie.